Net na de geboorte van onze zoon, overlijdt mijn maatje Jaap. Alleen die twee gebeurtenissen zijn al genoeg voor een mens om een levenlang op te ‘kauwen’. Maar helaas bleef ik niet gespaard voor nog meer verlies.
Als kind had ik al een grote eenzaamheid gekend maar door deze extra verliezen voelde ik mij helemaal Remi; alleen op de wereld.

Ik dacht dat ik al deze pijn niet kon dragen en nooit meer gelukkig zou zijn. Ik sleepte mij voort van de ene 'must-do' naar de volgende, ondertussen zorgend voor mijn zoon. Ik zorgde voor opvang en ging naar mijn werk op de Erasmus Universiteit.

Mijn huisarts vroeg mij: "Voel je je moeder?" Moeder? Hoe voelt dat? "Hij hoort bij mij" gaf ik als antwoord. Ik had geen idee hoe dat moest voelen. Het contact met mijzelf was ik volledig kwijt.

Mensen noemden mij 'dapper'. Hoezo dapper? Ik heb toch geen keus? Ik moet wel. Het leven gaat door en mijn kind heeft mij nodig. Ik kon niet anders.

Ondertussen werkte ik aan en in mijn net gestarte praktijk, toen nog voor kinderen. Ik plaatste advertenties voor trainingen die ik thuis gaf in huiskamersetting zodat ik tegelijk bij mijn kind kon zijn als de oppas naar huis ging. Alle dagen zaten vol met werk of met dingen waarvan ik vond dat ik ze moest doen. Ik ging naar een verjaardag, ik zorgde voor het huishouden en moest natuurlijk ook de perfecte moeder voor mijn zoon zijn. Alles op de automatische piloot. Stilstaan was er niet bij..

Ik hoopte stiekem dat er mensen wel ‘zomaar’ met mooie voorstellen zouden komen…”zal ik voor je oppassen?” of “Kom je gezellig eten?” of “Ga je mee naar de speeltuin met de kinderen?” of gewoon: “kan ik iets voor je doen?” Maar het gebeurde niet. Het bleef stil, heeeel stil.
En ik bleef maar doorrennen om vooral niet te hoeven voelen. Als ik even ergens stil zat, viel ik terplekke in slaap.

Tot een moment dat ik dacht: “zo kan het niet langer, ik weet het niet meer. Er zit zoveel gevoel ergens diep van binnen verstopt. Zo diep, dat ik niet eens weet wat er allemaal zit. Ik wil er niet heen, maar ben ook zo moe van dit rennen in mijn eigen tredmolen. En altijd maar weer mijn best doen. Ik  wil rust, ik wil lucht. Ik word verstikt door mijn eigen leven."

En toen ontdekte ik dat de enige oplossing was: achterom kijken en mijzelf opnieuw uitvinden.

Ik moest HET onder ogen komen... want zo wilde ik ook niet verder. Ik wilde weer gelukkig zijn met mezelf en mijn leven.

Nou, dat heeft vele therapie-uurtjes en trainingen gekost. Maar het was het dubbel en dwars waard!

Als ik nu terugkijk voel ik mij zoveel rijker. En ‘op het gevaar af’ dat dit zweverig klinkt, maar: zoveel dichter bij mijzelf. Het eeuwige ‘mijn best doen’ en ‘aanpassen aan anderen’ is nu niet meer iets wat ik doe omdat het MOET maar omdat ik het op dat moment wìl. Ik heb keuzevrijheid gekregen. Ik voel mij (be)vrij(d).

Ik loop over straat en voel zelfs dat mijn houding anders is. Met opgeheven hoofd, met moed en zin ga ik de wereld tegemoet. Met gemak spreek ik mensen aan en merk ook dat in het contact met mensen mijn energie voel blijven stromen en hierdoor ook bij mijn (voorheen ondergeschoven) kwaliteiten kan, zoals mijn humor of mijn creatieve ideeën.

Als ik nu ergens heen ga ben ik er ook echt. Niet langer een grijze muis maar herkenbaar in mijn eigen kleur. En dat zelfs letterlijk. Mijn kleding is kleurrijk en mijn interieur net zo. Ik houd van warme aardse kleuren en dat vind je overal terug. 
Wat ik aanpak doe ik niet omdat het moet maar omdat ik het wil, omdat ik er zin in heb. Ik voel de passie weer voor wat ik doe. Kokkerellen zonder handleiding, schilderen omdat het lekker is om te kliederen met verf, toneelspelen om 'ongestraft' iets anders te laten zien, zingen omdat het zoveel energie geeft en verbinding geeft met anderen. En waar ik mij voorheen zo eenzaam en alleen kon voelen snap ik nu dat dit in mij zat. Ik kan er andersom nu juist heel erg van genieten om alleen te zijn. Ik kies nu heel bewust waar en met wie ik mij wil verbinden. Nieuwe keuzes vanuit mijn hart en niet alleen meer vanuit mijn hoofd.

Het maakt mijn wereld leuker, voller en ik weet zeker hierdoor die van anderen om mij heen. En dat terwijl ik er nu niet eens mijn best voor doe. Ik ben gewoon de beste versie van mijzelf.

En als er dan een tegenslag komt? Dan ben ik nu in staat om bij mijzelf te blijven en te voelen wat ik nodig heb. Ik weet nu wie ik ben en waar ik voor (wil) sta(an). Anders gezegd: doordat ik de verbinding aan ben gegaan mezelf durf ik nu ook de verbinding met de ander aan te gaan. Mijn kwetsbaarheid en mijn reis hierin zijn mijn kracht geworden.

Home again van Michael Kiwanuka

In één van mijn gedichten schrijf ik:

"Zoals een vlinder niet vliegen kan zonder,
het verpoppen van de rups als groot wonder,
zal de mens in zijn ontwikkeling stil blijven staan 
als het leven alleen maar z'n gangetje zou gaan."

En dit is precies wat het leven mij geleerd heeft en wat ik graag met anderen deel en laat ervaren.
Dat op de juiste manier 'dealen' met het leven je tot een rijker mens kan maken.

Mijn hele leven heb ik al in al mijn ervaringen mij afgevraagd: "waar komt dit door? Wat doe ik zelf dat het leven loopt zoals het loopt?"  En ik denk dat dit mij ook gebracht heeft waar ik nu ben. Sterk en onafhankelijk. Maar ook met een eigen visie waar ik voor durf te gaan staan. Niet meelopen met de kudde maar zelf nadenken, aanpakken bij de bron en niet blijven hangen in symptomen. Maar wel altijd met respect en liefde naar mijzelf en de ander.

Ik durf mijzelf te confronteren maar ook mijn cliënten. Omdat ik ervan overtuigd ben dat op een liefdevolle, respectvolle manier iemand een spiegel voorhouden ervoor kan zorgen dat die ander echt durft te kijken naar zichzelf. Maar alleen omdat hij/zij zich geaccepteerd voelt, de ruimte voelt om te zijn wie hij of zij is. In wezen, in de kern en met alles er omheen.

Ik pak hier soms letterlijk bij wat ik zie of voel bij de cliënt. Dus samen voor de spiegel staan. Waarmee ik wil zeggen: "je bent niet alleen. Je gaat het wel zelf doen, maar ik loop een stuk met je mee."

Dus...

Sssttt, ik ben zo NIET handig in selfies.... (gelukkig slaan je hersenen het woordje 'niet' nu over...)